Ο Θάνατος: Μερικές σκέψεις μας

Ο θάνατος είναι ένα ζήτημα που απασχολεί αρκετά τον κόσμο ειδικά όταν αυτός επισκέφτεται συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα. Ένα θέμα που είχαμε συζητήσει σε μια απ' τις πρώτες μας συναντήσεις.

Είναι για πολλούς ένα θέμα που λένε: "Φτου φτου, μακριά από εμάς". Και όμως.. Είναι ένα απ' τα πράγματα που ποτέ σαν ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πρέπει να ξεχνάμε και να αμελούμε. Οι μοναχοί και το "Γεροντικό" αναφέρουν πολλές φορές τη φράση "μνήμη θανάτου". Πολλοί από εμάς (μεταξύ αυτών πρώτος εγώ) σκεφτόμαστε: "Έλα μωρέ, αυτά έχουν να κάνουν για τους μοναχούς και τους ασκητές. Έχουμε ακόμα χρόνο"

Και όμως δεν είναι έτσι. Πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε: "Είμαστε έτοιμοι αν ο Θεός μας πάρει κοντά του, σήμερα αύριο, να φύγουμε απ' αυτόν τον κόσμο;"
Η σκέψη αυτή του θανάτου με έχει προβληματίσει αρκετά. Πολλά πράγματα περνούν απ' το μυαλο μου. Δεν πρέπει κατ' αρχάς να φτάσουμε στο άλλο άκρο. Δηλαδή να ζούμε μέσα στη μιζέρια και να λέμε πότε θα πεθάνουμε να τελειώνουμε. Σαφώς και όχι...Αλλά ποια θα πρέπει να είναι η προσέγγισή μας σ' αυτό το θέμα;

Προσωπικά, πιστεύω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με την πνευματική μας ζωή. Όσο πιο πνευματικά ζούμε, τόσο μεγαλύτερη αίσθηση της "μνήμης θανάτου" έχουμε. Και φυσικά, όλοι αγωνιζόμαστε για αυτό.

Πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι γι' αυτό; γι' αυτό που είναι ενα απ' τα μόνα σίγουρα που θα συμβούν στη ζωή μας; Πόσο σκεφτόμαστε το θάνατο καθημερινά; Και πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε το θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου;

ΥΓ. Ωραίο θέμα για επανεξέταση....

Σάκη έγραψες με αυτό το θέμα... σε πρώτη ματιά μπορεί να μοιάζει βαρύ, αλλά νομίζω ότι η μνήμη θανάτου είναι απαραίτητη και μπορεί να γεννήσει πλήθος άλλων αρετών, όπως η ταπείνωση, ελεημοσύνη, προσευχή κτλ...

Παραθέτω ένα στίχο της Κλίμακος:

"Ώσπερ πασών τροφών ο άρτος αναγκαιότερος, ούτω πασών εργασιών η του θανάτου έννοια" (Κλίμαξ, Λόγος ΣΤ', στιχ. ε')

Ο θάνατος είναι το μεταβατικό στάδιο ενός ανθρώπου από την φθορά στην αφθαρσία και την αιωνιότητα... Άρα, τώρα ζούμε στα "προκριματικά" της αιώνιας ζωής. Μοιάζει πολύ με ποδοσφαιρικό τουρνουά αυτό που περιγράφω (οι γνώστες τού αντικειμένου καταλαβαίνουν ). Απλά, υπάρχει μια διαφορά: ΔΕΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ!!! Δηλαδή, αν αποτύχεις, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία! Αυτό πρέπει, κατά την ταπεινή μου (ελπίζω να είναι..) γνώμη, να έχουμε κατά νου.. Δεν λέω, λογικό είναι να έχουμε και εγκόσμια προβλήματα να λύσουμε πιο βραχυπρόθεσμα, ίσως, αν και κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει, ευτυχώς...
Ωστόσο, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα, όπως στις εξεταστικές, αλλά καθημερινά μπορούμε να ελεγχθούμε από τον Θεό και να απαιτήσει από μας την ψυχή, πράγμα που δεν μπορούμε να Του αρνηθούμε, καθώς η ψυχή ανήκει στον Δημιουργό της.
Εν κατακλείδι, η ζωή μας είναι ένα καθημερινό τεστ. Ο θάνατος δίνει τον απολογισμό της. Δεν λέω το Μ.Ο. της, διότι ο Θεός μάς δίνει, μέσω του μυστηρίου τής Εξομολογήσεως, την δυνατότητα να διορθώσουμε τις κακές "βαθμολογίες" μας. Έτσι, λοιπόν, όπως μας αρέσει να αριστεύουμε σε πράγματα που μας ενδιαφέρουν ή μας βοηθούν, εύχομαι "αιεν αριστεύειν" στον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα...