Το θέμα της μετάνοιας

Μετάνοια...Αλλάζω νου. Αλλάζω τρόπους. Πάω πάντα προς το καλύτερο.
Γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (στο βιβλίο Αόρατος Πόλεμος): "Όταν αδερφέ μου, πέσεις σε αμαρτήματα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά λόγω της θέλησής σου, μίλησε έτσι: "Βλέπε Κύριέ μου έκανα τέτοια πράγματα σαν τέτοιος που είμαι. Ούτε ήταν δυνατό να περίμενες κάτι καλύτερο από εμένα τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο παρά ξεπεσμό και γκρεμίσματα" Μη μένεις όμως μέχρι εδώ. "Ούτε μέχρι εδώ δε θα στεκόμουν Κύριε και θα αμάρτανα χειρότερα αν δε με κρατούσες με τόσο μεγάλη αγαθότητα και αγάπη"
Και εδώ κάνοντας έτσι, μην σκεφθείς αν σε συγχώρεσε διότι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά υπερηφάνεια και ενόχληση του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου χρωματισμένη με καλές προφάσεις. [...] Γιατί αυτή η ενόχληση και ταραχή που νιώθει κάποιος που αμαρτάνει δεν είναι επειδή λύπησε το Θεό αλλά γίνεται λόγω του φόβου του για την αιώνια καταδίκη"
Η αληθινή μετάνοια είναι μεγάλο προσόν. Μεγάλη αρετή. Και φυσικά αν μετανοούμε ειλικρινά. Θα μου άρεσε πάντως αν γράφατε και εσείς τη γνώμη σας.

Ναι ειναι διονυση μου μεγαλη αρετη.. γιατι η αληθινη μετανοια προυποθετει αληθινη ταπεινωση και αυτη ειναι πορεια, αγωνας.. ενας δρομος που θα λυγιζεις, θα περπατας σκυφτος..
Και νομιζω οτι για πραγματα σοβαρα, οταν πληγωσουμε πολυ το Θεο, οταν μεινουμε πολυ καιρο μακρια Του, οταν δουμε τη ζωη εστω και για λιγο χωρις την αναγκη της προστασιας Του τοτε ισως δεν φτανει μονο η ειλικρινεια στη μετανοια μας αλλα και η διαρκεια της.. γιατι ο ανθρωπος χωρις το Θεο γινεται αγερας και αν Τον χασει θα παρει καιρο για να Τον ξανανιωσει ο ιδιος.. να νιωσει εκεινη τη ζεστασια, την ασφαλεια..
Μετανοια θα πει συντριβη, σαν κι αυτη του π.Ανατολιου στη ρωσικη ταινια που ειχαμε δει, συντριβη που κρατησε χρονια ολοκληρα, να τον κανει να μην του στερευουν ποτε τα δακρυα, να ζει στο λεβητοστασιο, να κουβαλαει ολη μερα καρβουνα, να μην θελει τιποτα για τον εαυτο του.. αυτο ειναι μετανοια αληθινη..
και θελει προσπαθεια, να εχουμε συνεχεια στο νου μας ποσο μας αγαπαει ο Θεος και τι κανουμε εμεις γι αυτον, να μη σταματησουμε ποτε να Του προσφερουμε το ευχαριστω μας οχι μονο για την χωρις ορια αγαπη Του αλλα και γιατι ενω αμαρτανουμε στον (μικρο)κοσμο μας η Ανοιξη επιμενει καθε χρονο να ερχεται...

over the rainbow έγραψε:...η Ανοιξη επιμενει καθε χρονο να ερχεται...

Ναι ναι ναι ναι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Θάνατος είναι αμαρτία. Ανάσταση είναι η μετάνοια. Αν μέναμε στη Σταύρωση του Κυρίου και δεν περιμέναμε την Ανάσταση, τίποτε δε θα είχε νόημα σε αυτή τη ζωή.
Να ελπίζουμε λοιπόν, στην Ανασταση δια της μετανοίας...

Συχνά αναφερόμαστε στη μετάνοια ως διαδικασία μέσω της οποίας οδηγούμαστε στην εσωτερική μεταστροφή αλλά και στην ουσιαστική διαδικασία της ταπείνωσης. Προκειμένου όμως να εξετάσουμε μια τόσο σύνθετη διαδικασία είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε την ίδια την ουσία της πέρα από μια αόριστη μεταφυσική λογική που προβάλει σαν μια γενική αυθεντία. Η ίδια η προσπάθεια να επιτύχουμε το καλύτερο υπερβαίνοντας την αμαρτία μας θέτει αυτομάτως το πρόβλημα της ίδιας της αμαρτίας.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την έννοια της αμαρτίας μέσα από το πρίσμα μιας παραδοσιακά δομημένης ηθικής που προβάλει ως συνονθύλευμα ιστορικών κοινωνικών και πολιτικών δομών; Βαδίζουμε καλύπτοντας μια συναισθηματικού τύπου αναγκαιότητα μέσα σε ένα στενό δυιστικό πλαίσιο καλού και κακού, ηθικού και ανήθικου;

Ίσως αυτό πολλές φορές να καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου για αποδοχή και αρμονική ενσωμάτωση στο περιβάλλον του. Όμως έρχεται σε σύγκρουση με την ουσιαστική εσωτερική μεταστροφή.

Πολλές φορές οι δρόμοι που κατασκευάζουν οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί αν πρόκειται να σε οδηγήσουν στις παρυφές των βουνών. Όμως η σιγουριά που παρέχουν αποθαρρύνει τους ταξιδιώτες να αφήσουν την ασφάλειά τους και να συνεχίσουν με τα πόδια. Βαφτίζουν έτσι «υπέροχη» τη θέα από τους πρόποδες για να ξεχάσουν πως υπάρχει κορυφή.

Και εδώ κάνοντας έτσι, μην σκεφθείς αν σε συγχώρεσε διότι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά υπερηφάνεια και ενόχληση του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου χρωματισμένη με καλές προφάσεις. [...] Γιατί αυτή η ενόχληση και ταραχή που νιώθει κάποιος που αμαρτάνει δεν είναι επειδή λύπησε το Θεό αλλά γίνεται λόγω του φόβου του για την αιώνια καταδίκη"
Η αληθινή μετάνοια είναι μεγάλο προσόν.

Καταπληκτικό!! Πολλές φορές κινείται ύπουλα ο πονηρός και δεν παίρνουμε χαμπάρι...

Πολλές φορές οι δρόμοι που κατασκευάζουν οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί αν πρόκειται να σε οδηγήσουν στις παρυφές των βουνών. Όμως η σιγουριά που παρέχουν αποθαρρύνει τους ταξιδιώτες να αφήσουν την ασφάλειά τους και να συνεχίσουν με τα πόδια. Βαφτίζουν έτσι «υπέροχη» τη θέα από τους πρόποδες για να ξεχάσουν πως υπάρχει κορυφή.

Πιό έυκολα θα σωθούν οι πόρνες και οι αμαρτωλοί, όπως τους αποκαλούμε, παρά εμείς οι ηθικοί που το παίζουμε ενάρετοι...

(ένα τέτοιο νόημα δίνει σε ένα βιβλίο του ο π. Φιλόθεος Φάρος)

[quote="intergallactic"]

Πιό έυκολα θα σωθούν οι πόρνες και οι αμαρτωλοί, όπως τους αποκαλούμε, παρά εμείς οι ηθικοί που το παίζουμε ενάρετοι...

(ένα τέτοιο νόημα δίνει σε ένα βιβλίο του ο π. Φιλόθεος Φάρος)

Από το Ευαγγέλιο Όρθρου Μ.Δευτέρας (Αναγνώσκεται Κυριακή των Βαΐων εσπέρας):

"Λέγει αυτοίς ο Ιησούς˙ Αμήν λέγω υμίν, ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις τήν βασιλείαν τού Θεού."