Μη Συνδεδεμενος Παρακαλώ συνδεθείτε ή εγγραφείτε

Ομιλία Λήξης Φοιτητικής Συντροφιάς Αγίας Σοφίας Πατρών 2015

Πήγαινε κάτω  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

socrates13

socrates13
Admin

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομε, Σεβαστοί Πατέρες και Αξιότιμα Μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας, Αγαπητοί Φίλοι,

Καλησπέρα σας!

Με ιδιαίτερη τιμή και χαρά δέχθηκα την πρόσκληση του π. Στυλιανού (Μασσαρά) να μιλήσω απόψε μπροστά σας στην έβδομη λήξη των εργασιών της Φοιτητικής Συντροφιάς της Αγίας Σοφίας. Εκτός από τιμή και χαρά, θα σας αποκαλύψω ότι ένιωσα ιδιαίτερη συγκίνηση, καθώς προσπαθούσα να συγκεντρώσω, μέσα στα λίγα λεπτά που θα σας μιλούσα, αναμνήσεις 7 και πλέον χρόνων. Συναντήσεις με τον π. Στυλιανό, ομαδικές συγκεντρώσεις και βόλτες σε μέρη της Πάτρας –μεταξύ αυτών το Κάστρο, η Μαρίνα, ο Μόλος- εκδρομές στην Ελλάδα και το Εξωτερικό στους ομόδοξούς μας Σέρβους στη Σερβία και το Μαυροβούνιο. Ακόμη, αποκριάτικες εορτές και parties σε σπίτια μερικών εξ ημών αλλά και επισκέψεις σε τόπους καθημερινής μαρτυρίας πίστεως και υψώσεως τού προσωπικού Σταυρού, όπως πρόσφατα στην Κιβωτό της Αγάπης ή παλαιότερα στα οικοτροφεία Αρρένων και Θηλέων, καθώς και σε μοναστήρια της ευρύτερης περιοχής της Δυτικής Ελλάδος .

Όταν έγινα φοιτητής, περίμενα πώς και πώς να ζήσω και γω αυτό που ονομάζουμε «φοιτητική ζωή». Ξέρετε, ανεμελιά, ταξίδια, οδήγηση, διασκεδάσεις, ακρότητες… συν το γεγονός ότι θα έμενα στην πόλη μου, οπότε θα με περίμενε πάντα ένα ζεστό φαγητό, ένα καθαρό σπίτι και πλυμένα ρούχα (!!!), πράγματα που στερείστε εσείς οι περισσότεροι που είστε φοιτητές από άλλες πόλεις. Πραγματικά, ένας παράδεισος ήταν έτοιμος, στρωμένος στα μέτρα μου, θα έλεγα, για να τον ζήσω! Μπορώ να πω ότι, δόξα τω Θεώ, έκανα τα περισσότερα από όσα θα ήθελα, αν και η άπληστη και γεμάτη δίψα νεανική μου ψυχή θα ήθελε να έχει ζήσει ακόμα περισσότερα. Και έρχεται κάποια στιγμή προς το τέλος της φοιτητικής σου ζωής να μετρήσεις τι έζησες και πόσο το έζησες. Έτσι, λοιπόν, και γω κατέληξα στο συμπέρασμα πως ΜΟΝΟ με τα παραπάνω που σας περιέγραψα, η ζωή μου θα ήταν ΠΟΛΥ ΜΑ ΠΟΛΥ ΠΤΩΧΗ!!!

Αρχές Β’ Έτους, ένας πάρα πολύ καλός μου φίλος, ο Νίκος, με «ενημέρωσε» -σαν τους περιπλανώμενους δυστυχείς μάρτυρες του Ιεχωβά που με ζήλο προσπαθούν να διαδώσουν το μήνυμα του Μεσσία μέσα από την πλάνη τους- για μια νέα Φοιτητική Ομάδα που γίνεται στην Αγία Σοφία και να έρθω και γω και να την στηρίξω με την παρουσία μου. Εγώ, φυσικά, σαν «γνήσιος» Χριστιανός Ορθόδοξος, με συμμετοχή από μικρός σε κατηχητικά, χριστιανικές κατασκηνώσεις, φοιτητικούς κύκλους, ΑΡΝΗΘΗΚΑ (!) ευγενικά στον φίλο, λέγοντάς του ότι έχω καλυφθεί από τέτοιου είδους συγκεντρώσεις. Αλλά, είπαμε, ο φίλος μας έμοιαζε με τους δυστυχείς περιπλανώμενους στον ζήλο τους. Ξαναέκανε κρούση μετά από δύο εβδομάδες, οπότε και αρνήθηκα πάλι… Για κάποιον λόγο, δεν ξέρω ποιον, ο Θεός και η ψυχή του ξέρουν, δοκίμασε και τρίτη φορά… Ε, είπαμε, ήταν και φίλος… ας μην του

χαλάσω το χατίρι. Και έτσι, βρέθηκα ένα απόγευμα Τετάρτης, αν δεν με απατά η μνήμη μου, στο καθιερωμένο ραντεβού στο γραφείο του Ναού, όπου θα μιλούσε ένας νεαρός ιερέας, ο π. Στυλιανός, για μένα άγνωστος, τότε… Το θέμα εκείνης της ημέρας ήταν κατά πόσο στα αλήθεια κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού. Υπήρξε μια πολύ ωραία εισήγηση από τον π. Στυλιανό με θεολογικές και επιστημονικές αποδείξεις, δηλαδή θαύματα και επιστημονικές έρευνες-μικροβιολογικές εξετάσεις που έχουν διεξαχθεί στα πλαίσια του συγκεκριμένου ζητήματος ότι, όντως, κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού και ακολούθησε ανοικτή συζήτηση. Θυμάμαι, τότε, στο γραφείο μέσα ήταν φοιτητές, αγόρια αλλά και κορίτσια -για μένα ήταν πρωτόγνωρο να συμμετέχουν κορίτσια σε τέτοιου είδους συναντήσεις- τα οποία, καθώς μιλούσαν, άνοιγαν την δικιά μου σκέψη, με γέμιζαν με νέα ερωτήματα, αλλά μου κάλυπταν και κάποια εσωτερικά κενά και αναζητήσεις. Α, να σας πω και τα ονόματά τους. Κάποιοι από εσάς θα τους ξέρετε. Ο Διονύσης, η Καλλιόπη, ο Στέφανος, η Πάττυ, η Αθανασία, η Αντιγόνη, η Γεωργία, η Βαρβάρα, ο Γιώργος, ο Παναγιώτης και, φυσικά, ο φίλος μου ο Νίκος. Μάλιστα μετά την συγκέντρωση, πήγαμε και για καφέ με τα παιδιά και έτσι γνωριστήκαμε. Θυμάμαι ακόμα πόσο πολύ ντροπαλός και διστακτικός ήμουν στην πρώτη αυτή συνάντηση, αλλά ο π. Στυλιανός με ένταξε με πάρα πολύ όμορφο τρόπο στην ομάδα (Από τότε του έχω βγάλει το λάδι, δεν το συζητάμε!). Τις επόμενες μέρες ήπιαμε μαζί κάποιους καφέδες παρέα και με τον φίλο μας τον Νίκο, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει και να δημιουργηθεί άμεσα μια σχέση εμπιστοσύνης, συνεργασίας αλλά, πάνω απ’ όλα, αμοιβαίας αγάπης. Η ομάδα συνέχισε να μεγαλώνει, οι συγκεντρώσεις και οι καφέδες έγιναν επισκέψεις σε Νοσοκομεία και Ιδρύματα, από άγνωστοι μεταξύ μας γίναμε φίλοι και η μεγαλύτερη ενορία της Πάτρας σε πληθυσμό φοιτητών αποκτούσε αυτό που της έλειπε: Μια ενεργή, υπό την σκέπη της, Χριστιανική Φοιτητική Ομάδα.

Μια στιγμή! Χριστιανική είπα; Τι πάει να πει Χριστιανός άραγε, Σεβασμιώτατε και αγαπητοί φίλοι; Θα ήθελα να σας μεταφέρω πώς πίστευα ότι είναι ο Χριστιανός τότε και πώς τώρα. Μέχρι την ένταξή μου στην ομάδα, θεωρούσα Χριστιανό αυτόν που πηγαίνει κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, εξομολογείται και κοινωνεί τακτικά, κάνει προσευχές, νηστείες, αγρυπνίες, ακούει τον λόγο του Θεού από ιερείς, διδασκάλους, κατηχητές κ.α. και είναι ευχαριστημένος και επαρκής πράττοντας το καθήκον του απέναντι στον Θεό. Επίσης, συνηθίζει να είναι καλοντυμένος, να μην βρίζει και να συζητάει, σχεδόν πάντα, μόνο για τον Θεό. Μέσα στην ομάδα, συνάντησα ανθρώπους που μου ανέτρεψαν αυτό το «ιδανικό» συννεφάκι στο οποίο είχα στρογγυλοκαθίσει και πίστευα ότι αντικατοπτρίζει τον σωστό Χριστιανό. Παιδιά με σκισμένα τζιν, που κάπνιζαν, έβριζαν, έπιναν και λίγο παραπάνω, άκουγαν μουσική με ακραία χαρακτηριστικά, δεν πήγαιναν στην Εκκλησία, αμφισβητούσαν την Εκκλησία και τους ιερείς της… Κι όμως, έβλεπα μέσα από τα μάτια τους, μια φλόγα απ’ την ψυχή να βγαίνει, μια ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, μια καλοσύνη που δεν πίστευα ότι μπορεί να κρύβουν, μια διάθεση αναζήτησης της Αλήθειας με οποιοδήποτε κόστος… Αυτά και άλλα πολλά ακόμα, με έκαναν να ξυπνήσω από τον «ύπνο του δικαίου» και τυποποιημένου-αποστειρωμένου Χριστιανού και να καταλάβω ότι η σχέση με τον Θεό είναι όπως και με τους ανθρώπους: Διεκδικούμενη κάθε ώρα και στιγμή και ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ ΔΕΔΟΜΕΝΗ. Αυτή η νέα μου αντίληψη, που την απέκτησα μέσα από την Συντροφιά, είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός της φοιτητικής μου ζωής.

Θέλω να ευχαριστήσω έναν έναν προσωπικά αλλά και όλους εσάς μαζί για το καθετί που μου έχετε δώσει -ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια συμβουλή, ένα χέρι βοηθείας- και να σας

ζητήσω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ για την ανεπάρκειά μου σαν άνθρωπος, η οποία οδήγησε σε κατά καιρούς συγκρούσεις, καυγάδες, παρεξηγήσεις και να σας ευχηθώ καλή ΣΥΝΕΧΕΙΑ στις ζωές σας αλλά και στην ζωή της Συντροφιάς. Η Συντροφιά, σαν ζωντανός οργανισμός, μεταβάλλεται. Οι νέοι γίνονται παλιοί, κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται, το ζήτημα είναι η συνέχεια. Το τονίζω αυτό: Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Εγγυητής αυτής της συνέχειας είναι το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Αγίας Σοφίας που, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Χρυσοστόμου, μας συντρέχει και μας προσφέρει έναν χώρο δράσης και μας περιβάλλει με πατρική αγάπη και ανταποκρίνεται στις εκκλήσεις μας για ενίσχυση και επίλυση ομαδικών και προσωπικών προβλημάτων.

Θα ήθελα, όμως, να κάνω ιδιαίτερη μνεία σε έναν άνθρωπο-κλειδί αυτής της ομάδας. Έναν άνθρωπο που αγκάλιασε εξ αρχής τους Φοιτητές και την ιδέα τους για να κτίσουν μαζί με την Εκκλησία μια κοινότητα Αγάπης και Αλληλεγγύης προς τους ίδιους και τους συνανθρώπους τους, όποτε αυτοί χρειάστηκαν βοήθεια από εμάς, τους Νέους. Έναν άνθρωπο που, παρά τα αυξημένα οικογενειακά βάρη και τον προσωπικό του Σταυρό, δεν δίστασε και δεν διστάζει να αφιερώνει όσο από τον πολύτιμο χρόνο του διαθέτει για να ξεκουράσει νεανικές ψυχές από την φθορά των δοκιμασιών που υφίστανται κατά την αναζήτηση της Αλήθειας, του Παραδείσου τους. Αυτός ο άνθρωπος, αν δεν καταλάβατε ποιος είναι, χρησιμοποιεί, παραδόξως, μια φράση: «Εγώ φεύγω, εσείς μένετε!!!». Και η φράση είναι παράδοξη, γιατί, κι αν όλοι εμείς φύγουμε, θα είναι πάντα εδώ να μας περιμένει. Ναι, είναι ο πολυαγαπημένος μας πατέρας Στυλιανός, ο άνθρωπος μας, ο φίλος μας, ο πνευματικός μας, ο αιώνιος φοιτητής στην καρδιά, ο άνθρωπος που θα σε πάρει από το χέρι και θα σε υψώσει, αλλά και θα σε συμβουλεύσει ακόμα και αυστηρά για το δικό σου συμφέρον. Θα είναι ακόμα εκεί για να σε βοηθήσει να αποκαταστήσεις τις ταραγμένες σχέσεις σου με κάποιους φίλους σου. Ένα ευχαριστώ σε σένα, πατέρα Στυλιανέ, για ό,τι έχεις προσφέρει στην Συντροφιά και σε μένα προσωπικά είναι σαν μια σταγόνα στον Ωκεανό. Αυτό που θέλω εγώ να σου προσφέρω είναι η καθημερινή μου προσευχή προς τον Θεό να σε έχει εσένα και την οικογένειά σου υγιή και να συνεχίσεις το όμορφο ποιμαντικό σου έργο. Και μιλάω για προσευχή, γιατί η προσευχή είναι η κατάσταση που όλοι εμείς, οι καλοντυμένοι, οι αλήτες, οι πλούσιοι, οι ασθενείς και, γενικά, κάθε άνθρωπος που ζει ανάμεσά μας γινόμαστε ένα, ενώνουμε τις φωνές μας, μιλάμε στον ζωοδότη Θεό και αποκτούμε Θεία Κοινωνία και γευόμαστε ζωή Παραδείσου.

Επειδή αυτή είναι η τελευταία μου χρονιά σαν φοιτητής και το μέλλον δεν ξέρω που θα με βρει, εύχομαι σε όλους υγεία, καλή δύναμη και από Οκτώβρη πάλι εδώ. Καλά, και πριν τον Οκτώβρη, ξέρετε: Θεατράκι, Εντελβάις, Coffee Brands, Ηφαίστου….

Καλό καλοκαίρι, σας ευχαριστώ!!

Επιστροφή στην κορυφή  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης

 

(0)